Jako kobietę i mężczyznę stworzył ich. Stworzył ich równych sobie, dlatego o tę równość płynącą z natury człowieka należy zabiegać, również na poziomie prawa polskiego i europejskiego. I pomyśleć, że 50 lat temu te zdania zostałyby przyjęte jako oczywista oczywistość…
Prawo zakorzenione w ludzkiej naturze
Trzecia Sesja Zgromadzenia Ogólnego ONZ, obradująca w Paryżu, uchwaliła 10 grudnia 1948 roku Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Przetłumaczona na większość języków świata, Deklaracja gromadzi oraz porządkuje osiągnięcia i postulaty w dziedzinie ludzkiej wolności. Co znajdujemy w tym fundamentalnym dokumencie? Oto kilka ważnych cytatów:
Rodzina jest naturalną i podstawową komórką społeczeństwa i ma prawo do ochrony ze strony społeczeństwa i Państwa.
Mężczyźni i kobiety bez względu na jakiekolwiek różnice rasy, narodowości lub wyznania mają prawo po osiągnięciu pełnoletności do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny.
Matka i dziecko mają prawo do specjalnej opieki i pomocy.
Każdy człowiek, bez względu na jakiekolwiek różnice, ma prawo do równej płacy za równą pracę.
Ten przełomowy dokument międzynarodowy oparty był w swoich założeniach na prawie naturalnym, które widzi człowieka jako mężczyznę i kobietę. W swojej treści zdefiniował liczne obszary, które domagają się mądrego prawa w poszczególnych państwach. Uważam, że 50 lat później mamy wiele do zrobienia we wskazanych przez Deklarację obszarach ludzkiej wolności i godności, również w wymiarze praw i godności współczesnej kobiety.
Jest nad czym pracować
Uwagi i doskonalenia wymagają regulacje dotyczące przemocy w rodzinie, równej płacy kobiet i mężczyzn za tę samą pracę czy wsparcia dla matek – również przyszłych matek – choćby na rynku pracy czy w ramach systemów emerytalnych. W Polsce polityka prorodzinna prowadzona jest od kilku lat i wciąż się rozwija. Sądzę, że pomocny i inspirujący w tej materii powinien być europejski dialog, bowiem część zachodnich partnerów zdołało wypracować szereg ciekawych modeli prawnych wspierających życie rodzinne.
Przykładowo, w Holandii główny nacisk położono na zwiększenie zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy, by umożliwić rodzicom poświęcenie więcej czasu na wychowanie dzieci. Niepełny wymiar czasu pracy jest w większym stopniu niż gdziekolwiek indziej wykorzystywany przez ojców. Dzięki temu matkom z pewnością łatwiej jest powrócić do aktywnego życia zawodowego.
W Finlandii w 1988 r. wprowadzono dodatek za opiekę nad dziećmi w domu. Podobny dodatek wprowadzono w Norwegii w 1998 r., aby docenić rolę rodziców wychowujących dzieci w pełnym wymiarze czasu pracy i zapewnić im odpowiednie środki.
Kluczowe wyzwanie: pogodzić rodzinę i pracę
Jak zauważyli w 2011 r. eksperci z Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, „z przeprowadzonych badań wynika, że wysokiej stopie zatrudnienia kobiet towarzyszy często wysoki lub stosunkowo wysoki współczynnik dzietności, jeżeli oferowane są możliwości godzenia obowiązków zawodowych z życiem rodzinnym”. Jest zatem ścieżka, która pozwala spełnić się kobiecie rodzinnie i zawodowo. Co więcej, przynosi ona społeczeństwu wymierne korzyści. Poszukiwanie rozwiązań prawnych i zawodowych modeli organizacyjnych pozwalających kobietom na rozwój we wszystkich życiowych sferach – to powinno być istotne dla wszystkich.
Równouprawnienie mężczyzn i kobiet w duchu prawa naturalnego stanowi dla mnie temat ważny i bliski. Chciałabym zająć się nim w polityce europejskiej.
#KażdaWażna
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948 roku nakreśliła wyraźną ścieżkę prowadzącą do zwiększania równości i wolności kobiet na świecie. Mamy jeszcze na tym polu wiele do zrobienia i warto się temu zadaniu poświęcić. Działając w duchu tego dokumentu, mam zamiar walczyć o godność i równość Polek i kobiet w Europie. Każda z nas jest ważna! Każda powinna mieć prawo do spełnienia w życiu rodzinnym i zawodowym. Każda powinna mieć prawo do osobistego szczęścia. Myślę, że nasza kobieca radość płynąca z bycia na swoim miejscu może być potężnym impulsem dla Polski i inspiracją dla całego kontynentu.
Dominika / #DChF
